łupu - rzekł po chwili bardzo cicho profesor. - Te rubiny nasycone są ludzką krwią...<br>Adaś, niezwykle znużony, nie patrzył na te bogactwa, co były jak stężałe łzy. I panna Wanda zaledwie rzuciła na nie okiem. Dwie młode istoty patrzyły sobie w oczy i nagle zaczęły się uśmiechać ku sobie radośnie. Oczy fiołkowe pełne były blasków.<br>"Fiołki są piękniejsze od wszystkich diamentów świata! pomyślał Adaś. - A czyste serce czerwieńsze od wszystkich rubinów..."<br>Był to bowiem chłopak mądry i bardzo przenikliwy