kariera Władysia zawisła w próżni - nosił się z zamiarem opuszczenia służby państwowej. <br>Nie był człowiekiem silnym. Róża dała pierworodnemu organizm drobniutki, choleryczny - owoc panieńskiej anemii, zaostrzonej udręką niemiłego małżeństwa. W to wątłe ciało o wielkiej śledzionie, o nerwowym sercu, o bolesnych ambicjach uwikłanych w kompleks niższości Adam wlał balsam swojej flegmatycznej natury. I tak, między matką, przerażającą to bezprzyczynowym gniewem, to nagłą niemacierzyńską czułością, a ojcem zasuniętym w głęboki cień powszedniej pracy, moralizatorstwa i rezygnacji - Władysław wyrósł na mężczyznę popędliwego i wyrozumiałego zarazem: pełnego żółci wobec drobnych szykan, wobec prawdziwie ciężkich sprzeciwów życia - pełnego stoicyzmu. Po Róży odziedziczył impet wewnętrzny, potrzebę