jej ścian biegły szafy biblioteczne, olbrzymie, ciężkie (nie wyobrażam sobie, by można je było ruszyć nawet do największych porządków). Były zrobione z jasnego drzewa, pełne rzeźb, gzymsów, wieżyczek, a na ich wierzchu stały białe gipsowe popiersia. Czyje - nie pamiętam, może zresztą nigdy nie wiedziałam, bo młode panienki więcej się interesują flirtami niż pamiątkami przeszłości. Nie miało się też wrażenia, by szafy te były często otwierane, a stojące w nich książki na pewno nie zachęcały, by wśród nich szukać lektury. Dziś z żalem myślę, ile mogło się w nich znajdować cennych zapisków, notatek, listów. Wprawdzie ostatnia właścicielka Luboni, Maria z Zalewskich, zdołała