kilku piwach, zgoda. Ale kiedy indziej, tak na zawołanie, i jeszcze zestrajać to z odgłosami gazów? Ot i ślady życia, okruchy przeszłości! Zatopione w moczu. Nasikać sobie na przeszłość! Wspaniale. Odpryskać się na życie jak na pochylony płot! Dalej, śmiało, odcedzić kartofelki w durszlaku własnej biografii. Oto nihilizm w nowoczesnej foremce! Ludzie do moczu! Planeta do moczu! Język do moczu! Rozzłoszczony siadł przy biurku i zaczął pisać ku własnej gniewnej uciesze: <br><br><br>Lubię siedzieć na kiblu i srać. Domyślać się grubości gównianych kiełbasek i pierdzieć. Gospels odbytu. Wymyśliłem intymny performens. Sram do pończochy mojej matki... A potem uciekam pod stół i czekam