dramatów Vaclava Havla. Pierwsze wrażenie po lekturze zawartych tam utworów dałoby się sprowadzić do stwierdzenia, że Havel to jakby czeski Mrożek. Jeżeli nie ze wszystkim i nie w szczegółach, to w każdym razie w pewnej charakterystycznej ewolucji stylu od abstrakcyjnej, logicznej łamigłówki, do coraz większego konkretu sytuacyjno-psychologicznego; od eksperymentu formalnego do ekspozycji postaw i zachowań motywowanych społecznymi realiami. Po raz drugi więc - ogród antropologiczny. Takie teatralne ZOO socjalistycznej rzeczywistości ostatnich lat. Analogia z Mrożkiem, choć odległa, nie jest przypadkowa, nie tylko z racji pewnych wspólnych cech ich twórczości - szczególnie w jej początkowych etapach, gdzie założenia autorskie wyrażają się poprzez formułę