z trzech najsłynniejszych komendantów świętej wojny Mohammad Ismael Chan. Uznawał co prawda rządy Massuda w Kabulu i pozostawał jego sojusznikiem, ale sam nie chciał mieć nic wspólnego ani z afgańską stolicą, ani z toczącą się tam bratobójczą wojną. Nawet w czas świętej wojny walczył praktycznie na własną rękę, uznając tylko formalnie zwierzchność przywódców z Peszawaru. Nie potrafił nawet ukryć wzgardy dla ich kłótliwości i braku zdecydowania i pierwszy wystąpił z pomysłem, by komendanci walczący w Afganistanie sami skrzyknęli się, stworzyli wielki partyzancki front i przestali słuchać sprzecznych rozkazów peszawarskich pieniaczy. Udało mu się nawet w środku wojny zebrać na swoich terenach