przebiegu ewolucji archeocjatów. Niewątpliwie w obydwóch grupach rezultat był ten sam: osiadłe gąbki stawały się coraz mniej apetyczne.<br>W szkielecie najpierwotniejszych gąbek igły nie łączyły się sztywno ze sobą. Tak <br>jak igły jednoosiowe powstawały najwidoczniej wewnątrz osobnych komórek. Dopiero <br>w ordowiku trójosiowe igły niektórych gąbek poczęły "sklejać się" ze sobą, formując litą konstrukcję kratownicy (ryc. 6.6). Wtedy więc prawdopodobnie komórki wydzielające szkielet zlały się w sieć syncytium, co charakteryzuje dzisiejsze gąbki szklane (Hexactinellida). Igły mogą być powiązane ze sobą nieregularnie przez cement krzemionkowy bądź połączone w regularną, jednorodną sieć, w której nie ma granic pomiędzy poszczególnymi igłami (ryc. 6.7