apatię, potem w ponurość. Zaczynała narzekać na kuchnię, na zimne posadzki kamienne, na zapach frytury... Już w drugim tygodniu pobytu punkt ciężkości zainteresowań przeniosła z Rzymu i okolicy na nowe gospodarstwo syna. W kilka dni po przyjeździe była razem z Władysiami na raucie w ambasadzie. Ze swoim cieniutkim nosem, doskonałą francuszczyzną, roztargnionym "co, pani?" i żabotem ze starej koronki &lt;page nr=91&gt; zyskała powszechny aplauz. Papiery Władysia poszły w górę. Ale Róża nie była zbudowana. <br>- W Boboliszach lepsze lody dawali - oświadczyła. - I to na co dzień. Nie dla kardynałów i dla markizów. To ma być reprezentacja? A cóż za lokaj taki z baranim głosem