nie potrafią poradzić sobie z odczuwaniem smutku, gniewu, złości, rozczarowania i innych silnych, ale niepozytywnych wzruszeń - wycofują się więc przy pierwszym objawie zbliżania się reakcji emocjonalnej. Aby zaoszczędzić sobie cierpienia, po prostu odcinają się od przygnębiających informacji, a życie chcą przejść na palcach, nie przeszkadzając innym i omijając szerokim łukiem frustrujące sytuacje. Nie chcą zrozumieć własnych uczuć, boją się ich natężenia i dlatego trudno jest im przekształcać negatywne emocje w pozytywne działania. Zapominają, że przeciwwagą dla płaczu jest śmiech, rozpacz ma na przeciwległym biegunie radość, a przygnębienie - euforię. Ceną, jaką płacą za ucieczkę od niemiłych doznań, jest ubogie życie emocjonalne i