Lidii, przeł. E. Jędrkiewicz)<br><br>Innym razem pełen szacunku wiersz do Beaty Kościeleckiej ułoży Krzycki na kształt hymnu maryjnego Omni die dic Mariae. Nie nazwiemy tego parodią, bo nie ma w tym wierszu ośmieszenia pierwowzoru. Krzycki poczynał sobie tu raczej obyczajem waganckiej poezji, tak pełnej poufałych trawestacji religijnych. Autor śmiałych i frywolnych erotyków pisał wiersze wielkanocne i bożonarodzeniowe, antyreformacyjną Encomia Lutheri (ironicznie: Pochwała Lutra) i pełną troski o losy państwa i Kościoła Religionis et Reipublicae quaerimonia (Skarga Religii i Rzeczypospolitej), Kraków 1522.<br>Przekłady nie dają wyobrażenia o talencie Krzyckiego, a była to jedna z ciekawszych osobowości pisarskich polskiego renesansu. Jego działalność i