do miękkiego mchu. Gdy uniósł głowę, przed sobą o rzut kamienia ujrzał Tyrolczyka, a raczej jego pochylone plecy. Klęczał bowiem i piórem wiosła kopał w piasku dół. Był tak zajęty gorączkową pracą, że nawet nie uniósł znad ziemi głowy. Obok niego leżał ten dziwny przedmiot podobny do rury a1bo okrągłego futerału.<br>Paragon przylgnął mocniej do ziemi. Obserwował każdy jego ruch. Naraz w ruchliwym umyśle pana inspektora zrodził się nieprawdopodobny pomysł. Początkowo przeraziła go jego zuchwałość, lecz gdy jeszcze raz spojrzał na pochylone plecy Tyrolczyka, gdy w jego rękach zobaczył wiosło odrzucające piasek, gdy uchwycił wzrokiem tajemniczą, blaszaną rurę, uśmiechnął się przekornie