małżeństwa34. W germańskich prawach zwyczajowych odstęp czasu między zgromadzeniami setkowymi i wszelkie terminy sądowe określano dokładnie tak, jak pisał Tacyt: liczbą nocy. Tę samą - nocną - czyli księżycową rachubę czasu spotykamy również w najdawniejszym spisie prawa polskiego (ok. 1270 r.)35.<br>Nie ma powodu wątpić, że i czas wagryjskich zgromadzeń w gaju boga Prowe mierzono według księżyca. Biorąc to pod uwagę, nie tak trudno rozszyfrować źródło nieporozumienia: słowiański informator Helmolda powiedział zapewne, że wiece odbywały się w dni księżycowe. Helmold pisał po łacinie, ale myślał po niemiecku, przetłumaczył więc sobie w myślach dosłownie to, co usłyszał, na mowę ojczystą: dzień księżyca, czyli