był śpiewakiem operowym i wymyślił dla niej to pretensjonalne imię, aby uczcić w ten sposób Wagnera.<br>Pomysł godny tenora - pomyślał Gordon.<br>Izolda pracowała w jednej z redakcji Polskiego Radia, gdzie polecono jej opracować audycję: "Godzina z Aleksandrem Gordonem". Przyszła uzyskać jego zgodę i ustalić wszystkie szczegóły.<br>Gordon z właściwą mu galanterią powiedział:<br>- Czy się zgadzam? Musiałbym być ślepy jak Homer, żeby odmówić takiej ślicznej dziewczynie.<br>Ten zdawkowy komplement wywołał rumieniec na twarzy Izoldy. Gordon przyglądał się jej okiem znawcy. Miała duże, zdziwione oczy w oprawie starannie podczernionych rzęs; usta świadome swego powabu, z lekka prowokujące; prześliczne. małe uszy, i tylko miękki