to. "Sama życie", w osobach wydawców, redaktorów, rzeczywiście się wtrąca do spraw tej dziedziny sztuki. No, i sztuka ta nie ginie, nie, więdnie, nie szarzeje? A no, jakoś nie. Przeciwnie - zdaje się kwitnąć i barwami swymi czarować. Taka jest już jej dziwna natura. (Ale dlaczego między tymi barwami nie zalśniła gama kolorów Henryka Tomaszewskiego?).<br>O zbiorowych wystawach pisze się zwykle - od góry, od wierzchołków, szczytowych osiągnięć. Ta wystawa zmusza do spojrzenia odmiennego. Jakże wysoki jest w tej sztuce właśnie ów poziom najniższy, ten stopień artystycznej wiedzy, smaku i umiejętności, bez przekroczenia którego artysta jeszcze nie istnieje dla swej specjalności twórczej, dla