towarzyszyło wrażenie, że obie strony poszły na ustępstwa, zamiast wrażenia totalnej klęski władzy. To już było ważne dla przyszłości. Władza, która wygląda na całkowicie pobitą, choćby to był powszechny błąd oceny, nie może rządzić. A przecież wiadome było, że zostanie ona u steru i po strajku, co najwyżej w zmienionym garniturze. Państwo zaś musi być rządzone. Mazowiecki rozumiał niebezpieczeństwo rozchwiania państwa wskutek wybuchu euforii zwycięstwa nad niecierpianą władzą. I rozumiał, że w szoku klęski rządzący mogą popełnić masę głupstw, które skumulują się z normalnym w takim przypadku dążeniem do utrzymania pozycji. Te dwa nader realne efekty mogły utrudnić stabilizację sukcesu, obniżyć