rozgłośnie i jakoś ochoczo - - Wojdówki po dziesięć groszy, wielmożni panowie!...<br>Wojdówkiii!<br>Przechodnie aż przystawali. Uśmiechali się przyjaźnie, zagadywali wesoło... Ten i ów sięgał do sakiewki i głośno o kijaszek wołał... Jakiś nie młody już o szlachetnym obliczu pan podszedł do Wawrzona, poklepał go po ramieniu i sztukę srebra chłopu do garści wpuścił.<br>- O Jezu - Wawrzon aż przestraszył się na widok ślicznego pieniążka i chciał hojnemu panu kolana obłapić, lecz ten już się oddalił.<br>- To ci dopiero dziw... co ta te jakieś wojdówki tak ludzisków za serca imają? - mruczał kmiotek rad wielce, i coraz to nowe kijaszki wyciągał z brzemienia.<br>Poszedł Miodową