nie rozumiem. Wszystko jest na miejscu, lecz delikatnie wyparło się tożsamości.<br> &lt;page nr=9&gt;<br> Kładąc się wczoraj do łóżka, pomyślałem, że po raz pierwszy leżę w nim, że będę spał po raz pierwszy nad nią po jej śmierci, nad jej pustym tapczanem, nad kupką kasztanów, które czuwały nad jej snem, nad lampą, którą gasiła i zapalała. Ile razy leżałem bezsennie, wsłuchując się w ten pokój pode mną. Czy nie usłyszę czegoś niepokojącego, zatrważającego? Pędzące nocną autostradą nieliczne samochody - jęczały przejmująco. Psy wydobywały z siebie ludzkie odgłosy cierpienia i trwogi, w szumie liści pojawiał się chwytający skrawki powietrza oddech... zrywałem się wtedy, odrywałem głowę od