mówiła czesząc się pośpiesznie w pokoju hotelowym. <br>Hotelik był malutki, jak zresztą wszystko w tym mieście. Ojciec i Henrysia z trudem zdołali dostać w nim ostatni wolny pokoik. Cały budynek zajęty był przez dygnitarzy stołecznych. <br>Okna tego pokoju wychodziły na boczne podwórko. W otaczających go z trzech stron murach tylko gdzieniegdzie widać było małe, zakratowane okienka, snadź nie od pokoi mieszkalnych. Z czwartej strony niski mur oddzielał podwórko od sadu, a rozłożyste gałęzie drzew zaglądały poprzez wierzch. <br>W jakiejś chwili, kiedy Henrysia, mydląc ręce, rzuciła okiem w ogród, uwagę jej przykuły trzy niewielkie postacie, które usiłowały przedostać się z gałęzi na