cóż za śnieżyca. - Sława, Maryna i Krzysztof podbiegają i odbierają od niej paczki.<br>Przywitania, nowiny z miasta. Więcej o tym wszystkim nie było mowy tego wieczoru, ale ja słowa Leona zanotowałem sobie w sercu i jestem mu za nie głęboko wdzięczny".<br>Znów kręcił się koło mnie ten Max Pfitzner. Przemknął gdzieś wzdłuż ściany Roullot. Noc wznosi się i pęcznieje, niezadługo pęknie świtem. Max wyraźnie chce zwrócić na siebie moją uwagę; tym bardziej udaję, że go nie dostrzegam. Przystaje on niedaleko pod kolumną; obserwuję go spod oka: obmacuje się po kieszeniach, dobywa portfelu i coś z niego wyciąga, przybliża do oczu, wzdycha