już to samo niebo z wyższej, dwunastopiętrowej perspektywy. Wielkie okna salki seminaryjnej wychodzą na bezkres szarych i czarnych dachów, ruiny Harlemu ciągną się od stóp uniwersyteckiego wzgórza aż po stadion Yankees na Bronksie, za tasiemcem autostrady Deegana. Co chwila miga kolejny blaszany odrzutowiec, jak fruwająca rura kanalizacyjna, za to sterowiec gdzieś zniknął. Może odleciał na swoje Teterboro? Wszyscy już są, rozpakowali torby i plecaczki, wyjęli mazaki, rozłożyli papiery z notatkami. Choć to już ósmy tydzień zajęć, Anglik nie przestaje się czuć nieswojo wśród tej grupy, która w przeciwieństwie do filmowców, kultywuje indywidualną szajbę, nie grupową. W obramowaniu najbliższego okna Anglik widzi