Geigera-Müllera i rozbudowanej elektroniki zajmowała się po wojnie grupa krakowska kierowana przez prof. M. Mięsowicza oraz grupa łódzka realizująca program prof. A. Zawadzkiego.<br>Opisany powyżej schemat rozwoju pęku odzwierciedla tylko część realizujących się oddziaływań, a jego głównym niedostatkiem była niemożność wyjaśnienia skąd bierze się promieniowanie pierwotne kosmiczne zdolne do generowania pęków o tak wielkiej sumarycznej energii oraz trudność w określeniu składowej przenikliwej. Wprawdzie odkryto w promieniowaniu kosmicznym szereg nowych, niestabilnych cząstek, ale określenie charakteru promieniowania pierwotnego i jego oddziaływania stało się możliwe dopiero w latach pięćdziesiątych po skonstruowaniu gigantycznych akceleratorów cząstek. Z ich pomocą zrealizowano szereg eksperymentów, których wyniki wyznaczyły