form"</>. Kosmos ogląda się jako nieskończoność "przestrzeni niewidzialnej" (pojęcie "niewidzialności" wydaje się tu bardzo ważne!), w której porywane są "garście globów", a nasza ziemia jest jedną z wielu pośród również wielu gwiazd, słońc i księżyców, nieskończoność, którą przemierza wyobraźnia szukając - więc zakłada się, że istnieją - "nowych światów". Kosmos, u którego genezy leży przemienienie energii w kłęby ognia, w materię i gdzie dokonywa się proces odwrotny: zamienia się jakiś "punkt jeden niewidzialnej przestrzeni w rozbłysk sił magnetyczno-atrakcyjnych". I oto w mistycznym objawieniu odnajduje się ta sama formuła wyobraźni przestrzennej, jaką Słowacki zapisał dziesięć lat wcześniej, ukazując w Kordianie ziemię jako kruchą