bardzo dobrze. Świetnie pamiętam, jak się pan ucieszył.<br>Mina Roszka wyrażała prawdziwą rozpacz, gdy z najlepszą z żon wyciągaliśmy z kieszeni, portfeli i skarpetek banknoty. Na napiwek już nie starczyło i kelner rzucił za nami talerzem. Udawał wprawdzie, że mu się wyślizgnął, ale bardzo precyzyjnie trafił mnie w nogę. <br>- Kochani - giął się w przeprosinach Roszko - jestem waszym dłużnikiem do końca życia. Następnym razem ja stawiam.<br>Na te słowa najlepsza z żon przestraszyła się na dobre.<br>- Słuchaj - powiedziała, gdy pchaliśmy samochód do domu, bo nie starczyło nam już na benzynę. - Jak on nas tak będzie zapraszał, to pójdziemy z torbami. Może powinniśmy