zaczął sięgać, gdzie nikt dotychczas w kamienicy nie sięgał. Rozczapierzonymi palcami muskał i gładził żubrzyce, a te, jakby oswojone - pomrukiwały, ociekając drobnym deszczem. Musiały biec chyba z północnej Szwecji, z samego koła podbiegunowego. Przedstawiały sobą widok tak dostojny, że Zygmunt nie mógł oderwać od nich oczu. Wszelki język, nawet najbardziej giętki, nie był w stanie powiedzieć tego, co czuł i o czym myślał w tej chwili. Można powiedzieć tylko tyle, że w swoim życiu Zygmunt wkładał i palce, i ręce w różne uchodzące za najpiękniejsze miejsca, lecz żadne z nich nie mogło się równać z gęstą sierścią żubrzego ciała. Tutaj, na