dziennie kilka rubli, to jest tyle, ile nigdy nie zarobi żaden z ciężko pracujących jego dobrodziejów"&lt;/&gt;.<br>Równie typowe było przekonanie, że wszystkie grosze przeznaczone dla cierpiących wyławiają żebracy fachowi, którzy następnie wyposażają swoje córki lub kupują sobie skromne, lecz wygodnie urządzone nieruchomości. Nędza zaś losowa, cicha, uczciwa, wstydząca się żebrać - ginie bez ratunku.<br><br>&lt;tit&gt;Z ojca na syna&lt;/&gt;<br><br>Ówczesne gazety pełne są doniesień typu: &lt;q&gt;"Żebrak przy ul. Chłodnej wyposażył córkę przy ślubie w 3 tysiące rubli srebrem"&lt;/&gt;; &lt;q&gt;"Sami byliśmy świadkami, jak żebrak obłożony plastrami, jednooki niby i jednoręki, wymieniał piętnaście rubli samymi dziesiątkami na papierki"&lt;/&gt;; &lt;q&gt;"Na balu dziadowskim w gospodzie koło Powązek