rzeki, patrząc za odjeżdżającym pod wygwieżdżone niebo Jaśkiem.<br> Gdy mi zniknął za brzegiem ugiętym jak kolano we śnie, wszedłem na środek rzeki i pobiegłem do domu.<br> Pod koniec zimy mieliśmy na swoim koncie siedem najdorodniejszych koni z mojej i Jaśkowej wsi.<br> Ta dworska trzylatka była najtrudniejsza.<br> Pozostałe konie szły nam gładko.<br> Ja, podobnie jak ubiegłej zimy przy pierzynach, wchodziłem do upatrzonego domu, tymczasem Jasiek wyprowadzał ze stajni konia, wskakiwał na jego grzbiet i odjeżdżał za Wisłę.<br> Kiedy się jednak okazało, że podobnie jak przy pierzynach w okolicy grasuje kilka szajek koniokradów, daliśmy sobie spokój z kradzieżą.<br> Od kilku dni spotykaliśmy się