widać ich, prawda?<br> Spojrzałem za siebie i wczepiłem się wzrokiem w odległy przełom<br>rzeki, jakby lada chwila mieli się zza niego wyłonić, a nawet miałem<br>wrażenie, że słyszę coraz wyraźniejsze, nieomal skokami niosące się po<br>rzece ich pokrzykiwania, śmiechy, plusk wioseł.<br> - Nie zostawiaj mnie tak, Piotr - usłyszałem nie tyle jej głos, co<br>jej drżenie. - Spójrz tu na mnie. Spójrz mi w oczy. No, spójrz.<br> Nie byłem jednak w stanie dłużej niż przez mgnienie tych jej oczu<br>znieść. Wielkie, a jeszcze jakby nabrzmiałe, patrzyły na mnie nie<br>widzeniem, lecz wyczekującą bezbronnością, pełne zwątpienia i ufne aż<br>do bólu zarazem. Być może, to