pochwalał wspaniałą decyzję ucieczki na &lt;page nr=497&gt; powietrze! Łaził po leśnych duktach, leżał pod sosnami omiatającymi niebo i wspominał własną dziecinną teorię powstawania wiatru na skutek ruchu drzew.<br>- Popatrz - tłumaczył ongiś matce wachlując ją rozpostartym "Płomyczkiem" - jest wiatr, a co dopiero, jak machnie ogromne drzewo: ono robi duży wiatr i ten wiatr gnie drugie drzewo, to robi jeszcze większy wiatr, a jak już się gną wszystkie drzewa, to jest wichura...<br>Teoria obejmowała również przyczynę początkową owego ruchu:<br>- Ktoś ściął drzewo, i już... Olo leżąc pod sosną oglądał namydlone obłokami niebo. Uśmiechnął się do siebie: ziemia, niebo, kraina dzieciństwa. Ludzie byli i jałową ziemią