zupełnie zbędnych z punktu widzenia rozwoju akcji na scenie. Widzowie (w ówczesnym, znanym przecież Mickiewiczowi, hałaśliwym teatrze!) mieli trwać w skupieniu pozwalającym nie tylko przychylnie przyjąć widowisko oparte na wydarzeniach z obcej im, polskiej historii, lecz także pojąć wtłoczone w tekst odwołania do legend narodowych - o Wandzie, Łokietku czy o golonych łbach konfederatów. Miał ten dramat zapewne walory popularyzatorskie, lecz dla teatru zupełnie się nie nadawał.<br>W pomyśle i kształcie dramatu znalazła natomiast odbicie wielka wiara w moc własnego słowa, którą wyniósł Mickiewicz ze swych publicznych improwizacji (a która później sprawdziła się w trakcie paryskich prelekcji). Wielka idea i natchnienie poety