i że mają odrąbać mi głowę. Spojrzałam na topór, a to była siódemka. Przysięgam, że nie kłamię! Cofam moje pieniądze, nie będę grała! Nie chcę! Nie chcę! - krzyknęła histerycznie, odepchnęła gwałtownie krzesło i odeszła do okna.<br><br>Jurczenko nie dał się stropić; rozśmieszył towarzystwo anegdotą o znanym karciarzu generale Dragomirowie i gra potoczyła się dalej. Grigorij Siemionowicz siedział obok Zinoczki, zamieniał się z nią kartami, żartował, a jej profil egipskiej kapłanki, tak zazwyczaj poważny, ożywiał się pogodnym uśmiechem.<br><br>Panna Kazimiera, zaróżowiona i podniecona grą, co pewien czas podwyższała stawki. Raz tylko odwróciła się do mnie i rzuciła szeptem:<br><br>- Spać...<br><br>Polina siedząc na