pełne uznania, Krzysiek przytula ją przy ognisku albo patrzy na nią, gdy śpiewa, w niego zaś wpatrują się rozmarzone panienki, Joannę bawi ta sytuacja, pewnie zazdroszczą jej, gdy razem z nim znika w ciemności namiotu. Jeszcze nigdy nie była tak ważna, nigdy nawet nie marzyła o głównej roli, a teraz gra, jakby była w transie, wie, że zawdzięcza ją Krzyśkowi, powinna być mu wdzięczna, ale czuje się wyłącznie skazana, skazana na faceta, którego coraz mniej lubi, choć stara się o tym nie wiedzieć. Już nie pamięta, co jej się w nim podobało, prymitywne dowcipy, zadowolenie z samego siebie czy oddech przesycony