ręki czuł chłodny i gładki metal rewolweru. Pająk zatrzymał się nagle w miejscu, z którego tynk całkiem opadł. Znów się przychwycił na zbyt pośpiesznym i nie dość dokładnym wymawianiu bezgłośnych liczb... trzydzieści jeden, trzydzieści dwa... Poprzez ten monotonny, mechaniczny rytm wnikał w coraz większy spokój. W głębi podwórza odezwał się gramofon... czterdzieści trzy, czterdzieści cztery... Jakiś znany walc. Płyta była stara. Sentymentalny walc chrypiał i zacinał się... czterdzieści osiem... Pająk gdzieś się podział. Ale gdzie? Nie mógł go znaleźć. "Jeżeli go nie znajdę, nie powiedzie się" - pomyślał... pięćdziesiąt dwa, pięćdziesiąt trzy... Uważnie przesunął spojrzeniem po ścianie. Nie ma go. Gdzież mógł