konającym od wilgoci, potwierdzają naszą pozycję. Strzęp słonecznej tarczy, łapany przez przelatujące chmury w południe, dopowiada resztę ostatnia setka mil! Przeszliśmy Pacyfik w ciągu czterdziestu pięciu dni. Niesłychane! Niepojęte!<br> Już więc jutro! Już jutro zobaczę ląd, Krystynę, San Francisco. Już jutro spadnie na mnie deszcz listów, jakie się przez tygodnie gromadziły, przynosząc wieści radosne, smutne, wspaniałe i beznadziejne. Już jutro.<br> Gotuję obiad. "Bank rozbity!" - wołam do Myszołowa, otwierając specjalnie na finisz przygotowane specjały. Ostatni kawał czarnego, twardego jak cegła chleba, ostatnia puszka zupy grzybowej, ostatnia chałwa, ostatnie puszki coli. Dla mego towarzysza ostatnia puszka śmietanki.<br> Z radia (ostatnie baterie) ląd wybiega