opanować śmiechu. Rozłożyła bezradnie ręce i - rozbawiona własną niemocą - parsknęła jeszcze głośniej.<br>Staruszek nie czekał, aż przestanie rżeć, tylko rzuciwszy się żwawym sprintem w stronę nieboszczyka i otwartej trumny, próbował złożyć wszystko z powrotem. Z początku jego wysiłki potęgowały wesołość obserwujących, lecz po minucie czy dwóch zaczęli się uspokajać. Wspólny gromki śmiech rozładował napięcie i poczucie niesamowitości wywołane makabrycznym zdarzeniem. Kilka osób położyło na ziemi wiązanki, podeszło do staruszka i, nie wzdrygając przed dotykaniem nieboszczyka, a nawet nie przestając się śmiać, pomogło załadować stryja Alicji do trumny i przykryć zdobionym w skarabeusze wiekiem.<br>Lecz był to dopiero początek najzabawniejszego i najweselszego