co przed nim wódz światowego proletariatu. Usilnie próbował sobie wyobrazić, jak Iljicz tatarskimi, zawziętymi oczami przechwytuje cudze myśli, wykoślawia je i zmienia w obłędną, bizantyjską manię niszczenia. Podniósł oczy, mniemając, że naśladuje Lenina, obie dłonie wbił w kieszenie. Na tę okazję włożył nawet krawat, zbliżony do tamtego, czarny w białe groszki (później doczytał się, że oryginalny krawat leninowski był granatowy). Zgadza się, te same wąskie okna, policzył, dziewięć. Powietrze i światło nie rozczarowało. Szwajcarska biblioteka wzbudzała takie samo podniecenie jak burdel. Wierzył, że od tamtego czasu otoczenie się nie zmieniło, nie miało prawa. Nim zaczął buszować, długo oglądał biblioteczne szafy, wciągał