eleganckiej, ale i forsownej "gimnastyki systemu". Niekiedy także karkołomnej: lektura aprobująca sposoby "niespecjalistycznego czytania" literatury i "publicystycznych interpretacji literatury" zaprezentowanych przez Adama Michnika należy, tak myślę, do mniej przekonujących tekstów tego krytyka i zarazem badacza. Świetnie zdająca egzamin na gruncie własnych założeń systemowych, krytyka "literaturocentryczna" mniej pewnie czuła się na gruncie, który pozostawał dla niej zawsze ziemią do skolonizowania, zagrożonym stale pełzającą irrendentą. I tak na przykład, Balcerzan dystansował się od stylu lektury Malewskiego, zwracając uwagę, że prawda (historyczna) w krytyce literackiej może być rozpatrywana w świetle kryterium jej "retorycznej fortunności", ale w tekście poświęconym książce Stanisława Nowickiego (Stanisława Beresia), zrobionej