dały długo na siebie czekać. Najpierw rozchorowałam się na uszy, potem na nerki i w rezultacie dwie trzecie dzieciństwa przeleżałam w łóżku, dzięki czemu wcześ-nie zrozumiałam, czym jest ból. Kuzynkowie wyśmiewali mnie, bo kiedy wracałam do wspólnych zabaw, płakałam nad cierpieniem zadawanym przez dzieci łamanej gałązce i przewracanemu na grzbiet żukowi. Tłukli mnie też całkiem bezkarnie; nie chciałam się bronić w obawie, że im zrobię krzywdę. Mazgaj, odstający od społeczności!<br>Za to chorowałam wytrawnie. Dawałam się rozpieszczać kochającym mnie ciotkom i obdarowywać zabawkami, z których najmilsze były różne układanki i wycinanki, bo przenosiły mnie w najbardziej cudzy świat - a przyszedł