części, z których każda miałaby masę podkrytyczną i umieścić te części oddzielnie w pewnej odległości od siebie. Nagłe ich połączenie może wywołać eksplozję przez utworzenie masy ponadkrytycznej. Koncepcja ta została zrealizowana w dwóch wersjach. Pierwsza z nich, określona mianem "strzelba", została scharakteryzowana w sprawozdaniu Smytha następującym zdaniem: "Oczywistą metoda bardzo gwałtownego połączenia części bomby atomowej było wystrzelanie jednej części do drugiej, spełniającej rolę tarczy".<br>Przedstawia schemat bomby atomowej typu "strzelba". Wystrzelanie jednej części ładunku w drugą odbywa się przy użyciu klasycznego materiału wybuchowego. Zwróćmy uwagę, ze obudowa bomby powinna być odpowiedniej grubości, z ciężkiego metalu lub ze stopu zawierającego metale ciężkie