Już skrojona, pani Zdzisiu - odpowiedziała babcia i przedstawiła jej z dumą Aurelię: - Moja wnuczka.<br>Pani Zdzisia spojrzała miłymi oczami koloru kasztanów i uśmiechnęła się, a zmarszczki ułożyły się na szczytach jej policzków jak promieniste wachlarzyki. Wydawało się, że uśmiechowi sprzyjają wszystkie mięśnie jej twarzy. Aurelia polubiła ją &lt;page nr=73&gt; natychmiast i tak gwałtownie, że prawie miała ochotę rzucić się jej na szyję.<br>- Jaka ty jesteś podobna do babci! - powiedziała z sympatią pani Zdzisia. - Bardzo lubię twoją babcię, wiesz? - uścisnęła rękę Aurelii i dodała: - A to mój syn, Artur.<br>- Cześć - powiedział obojętnie chłopak, zasuwając zamek płóciennej kurtki. Aurelia wyciągnęła do niego rękę, ale on