pewnej izolacji od otoczenia. Tam, u Laskowiaków żyjących w widłach Wisły i Sanu, a tak- że w okolicach Biłgoraju, zachował się strój archaiczny, najbardziej prosty, a zarazem piękny. Dominuje w nim biel płachty okrywającej całą postać kobiety. Jedynym akcentem kolorystycznym, delikatnym i szlachetnym, jest obramowanie brzegów pasmem czerwonego lub czarnego haftu. W Biłgorajskiem czerń nosiły mężatki. Strój to surowy, dostojny, przywodzący na myśl starodawne obrzędy. Patrząc na te pozbawione dekoracji i na omawiane przedtem stroje krakowski, łowicki czy nawet podhalański, widać dwa krańce ludowej estetyki, dwie koncepcje życia, zachowań: archaizm, powagę, surowość i przepych, radość życia. A między tymi krańcami mieści