sierpnia dwaj wspinacze weszli w jedną z dróg wiodących wschodnią ścianą. Zespół poruszał się sprawnie, co świadczyło o niezłym przygotowaniu technicznym. W czasie pokonywania ostatnich partii drogi zaczął padać deszcz, utrudniający wspinaczkę. Pod ostatnim okapem, idący jako drugi Janusz T. obsunął się na śliskiej płycie i spadł kilka metrów, wyrywając hak. Usiłował wejść na rękach po linie, co skończyło się następnym odpadnięciem. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności udało mu się dohuśtać do ściany, gdzie na niewielkim stopieńku oczekiwał na pomoc. Zjechał do niego w szelkach Grammingera Eugeniusz Strzeboński i zwiózł go 260 m do podnóży ściany. Tkwiący nad okapem Janusz K. wyszedł do