w uśmiech, wielki śmiertelny dreszcz rozkoszy poraził ciało Róży.<br>Zastukano. Weszła Janina.<br>- Czy podać herbatę?<br>Zbliżyła się do łóżka, odskoczyła, wołając:<br>&lt;page nr=201&gt; - Proszę prędzej, proszę!<br>Wpadli oboje Strawscy. Róża - wyciągnięta sztywna, upiorna w blasku żarówek - płakała z uśmiechem okropniejszym od rany.<br>21<br>Paweł mruknął zza ściany, kiedy Marta - zmęczona kinem - mijała hall.<br>- Która to godzina? Tłucz się, tłucz po nocy, ładnie zaśpiewasz na próbie.<br>Przemknęła do swego pokoju, szybko rozebrała się, zgasiła światło. W ciemności przesunęła dłonią po twarzy, jak gdyby i twarz chciała zgasić. Sen mimo to wydawał się czymś bardziej nieosiągalnym niż magia. Wspomnienia i przeczucia gęstniały w film o