Boję się krzyku. Dzieci nie chcą się ze mną bawić, bo pośród ich radosnego wrzasku stoję ogłuszona i ogłupiała. Chłopcy mają rację, że frajer<br>pompka ze mnie i ciura obozowy. "Nie chcę być dziurą obozowym..." - płaczę w chusteczkę mamusi. To też świadczy o moim odstawaniu od społeczeństwa, skarga jest bardzo haniebną rzeczą. Więc podlegam wymyślnym karom, jakimś spiskom, że będę oszukiwana w grach albo straszona duchami. Okropnie boję się tych duchów, które czają się to w gabinecie, to w klozeciku na półpiętrze, zastawiając mi przestrzeń domu, grożąc wszystkim, co nieodgadnione, co jawi się niedomówieniami we śnie i niedopatrzeniami w ciemności. Co