Małkowską leczyłem od roku 1969 aż do śmierci. Zawsze uśmiechnięta, zawsze przyjacielska, zawsze szczera i otwarta. Towarzyszyła jej wierna przyjaciółka sprzed lat Maria Chmielewska-Mariol. Często spotykałem u niej młodych harcerzy, którym opowiadała o minionych latach o "rycerzach znad kresowych stanic, o obrońcach naszych polskich granic". Harcerze zostawiali jej emblematy harcerskie, szkolne tarcze i to, co mieli cennego. Ale gdy umarła, ówczesne władze nie zgodziły się na pochowanie jej na cmentarzu zasłużonych, nie pozwoliły na udział w pogrzebie ówczesnego sztandaru harcerskiego. Ks. Władysław Curzydło wygłosił na pogrzebie porywającą homilię. Z jego też inicjatywy powstał na nowym cmentarzu pomnik dłuta Henryka Burzca