świat przeżyć wewnętrznych. Pochylenia głów, kierunki spojrzeń, formy gestów nadają układowi ukrytą, przemyślną dynamikę, jakby mistyczny wir. Koło, jako symbol doskonałości, symbol niebios, wiruje tu płynnie, równomiernie i nieskończenie, bez początku i bez końca. Każdy towarzyszący postaciom element powtarza tę kompozycyjną zasadę ikony. Czyste, jaśniejące i świetliste barwy są zestawione harmonijnie, nadając ikonie wyraz pogody i radości. Wgłębienie się kontemplacyjne w przestrzeń tej ikony poza oczywistymi korzyściami dla przeżyć religijnych upodobnione jest do przeżywania muzyki. Obraz ten, a właściwie jego reprodukcję ujrzałam po raz pierwszy mając lat kilkanaście. Wywarł on na mnie tym głębsze wrażenie, że w tym też czasie widziałam