Anglikanie przyjmowali formułę Wincentego z Lerynu, że katolickie i prawdziwe jest to, co było głoszone zawsze, wszędzie i przez wszystkich. Ale doktryna ta zupełnie się nie nadawała jako miara pozwalająca odróżnić w historii słuszny rozwój od wypaczenia. W czasie dwóch największych sporów teologicznych wczesnego chrześcijaństwa większość biskupów stanęła po stronie heretyków. W pewnym momencie święty Atanazy stał sam przeciw wszystkim wielkim hierarchom Wschodu. Podobnie później większość biskupów przyjęła poglądy monofizyckie. A więc nie powszechność opinii decydowała o jej słuszności. Tak samo nie sprawdzało się drugie kryterium. Nie wystarczyło powiedzieć, że katolickim jest to, co było przyjmowane od zawsze. Nawet kanon ksiąg