pozwolić. Tekst dramatu wymaga tego.<br>&lt;page nr=191&gt; - Proszę - mówi głosem na masce.<br>Przez chwilę patrzymy na siebie.<br>- Żegnam pana - mówi krótko. Powiedziała świetnie. Nie da się zaprzeczyć. Wyciąga do mnie rękę. - Może nie powinnam panu podać ręki, jednak nie chcę zapominać o tym, co wprawdzie krótko, ale było między nami dobre.<br>Oho, ho, Suzanne. A niby co to takiego jest ta twoja ręka? Nie pokalana niczym, żebyś miała ją tak szanować i oszczędzać? Czy to nie przesada?<br>Tym razem ja się waham. Nie z dumy niby, ale z pokory. Że nie wiem, czy zasługuję. Teatralność pochłania nas oboje zupełnie. Nie obchodzimy się wzajem