rzeczy jest pozorne, poczucie spotkania z naturą we wzajemności jest iluzoryczne, niczym miłość nekrofilityka. Natura jest posłuszna nie we wzajemności, lecz właśnie przez obojętność. Świat całkowicie wypełniony śladami naszych zabiegów technologicznych, a więc świat pozornie uczłowieczony, naznaczony we wszystkich szczegółach intensywnością naszych interwencji, znów zaczyna się zdawać koszmarem. Dlaczegóż to hodujemy starannie enklawy spontanicznie rosnącej natury pomiędzy pręgami naszych autostrad, cóż nam właściwie zależy na tym, żeby ocalić od zagłady resztki ginącej fauny i flory i chronić dzikie góry przed erozją, dlaczego właściwie żyje w nas nostalgia za prymitywnym lub po prostu prymitywniejszym otoczeniem rzeczowym, masowe i karykaturalne ucieczki ku przyrodzie