odleciała już na wyraj. Tylko zmokłe wrony krakały na skrajach zarośli. <br> Potem skończyły się buki, zjawił się świerk. Zapachniało żywicą. <br> Coraz częściej trafiały się łyse pagóry i gołoborza, wśród których dopadał ich wicher. Rzeka Newi pieniła się na progach i kaskadach, jej wody - mimo deszczów - stały się krystalicznie przejrzyste.<br>Na horyzoncie wznosiła się Gorgona. Coraz bliżej.<br> Z kanciastych boków potężnej góry jak rok długi spływały lodowce i śniegi, przez co Gorgona wyglądała zawsze jakby przepasana białymi szarfami. Szczyt Diablej Góry, niby głowę i szyję tajemniczej oblubienicy, nieustannie spowijały woale chmur. Niekiedy zaś Gorgona jak tancerka potrząsała swą białą przyodziewą - widok był