wiatrów były zatem dla starożytnych żeglarzy synonimami określeń kierunków świata. U Homera znajdujemy jeszcze tylko cztery wiatry: północny Boreasz, południowy Notos, wschodni Euros i zachodni Zefir. Z biegiem czasu dokonał się jednak bardziej szczegółowy podział na 8 i 12 kierunków-wiatrów. Pierwszy z nich był naturalną konsekwencją zwykłego rozcięcia ćwiartek horyzontu na połowy. Drugi wymagał trudnej operacji trysekcji czwartej części koła (czyli kąta prostego) i jego pojawienie się zawdzięczamy zapewne szczególnemu zbiegowi okoliczności.<br>Jak powszechnie wiadomo, w ciągu roku Słońce wschodzi i zachodzi w różnych punktach horyzontu: w dni równonocy wiosennej i jesiennej w punktach kardynalnych E (wschód) i W (zachód